Daar komt Pijn om de hoek zetten. Ze klopt op de deur.
Ik doe net of ik haar geklop niet hoor. “Sla mijn deur maar even over,” denk ik hardop. Ogenblikkelijk hoor ik: “Hallo, ik weet dat je thuis bent lief kind, doe eens open?” Verongelijkt sta ik even later in de opening van mijn voordeur, de koude novembermaand in de vorm van een ferme ooster slaat in mijn gezicht. Daar sta ik dan, in mijn oude jogging, met daarover een nog antieker vest, mijn voeten in wollen sokken gestoken. Alsof dit wollen harnas mij bescherming kan bieden tegen deze Pijn.
“Ik heb een boodschap voor je,” zegt Pijn zachtjes. “Van enkele dierbare oude vrienden en ik ben lang op reis geweest om je deze boodschap te brengen. Heb je misschien iets te eten voor mij?”
Met een chagrijnig gezicht houd ik de deur verder voor haar open. Vooruit maar weer. Pijn stapt lichtvoetig langs mij naar binnen, zonder oordeel of mening over mijn oorwurmengezicht. Ik voel haar niet en het lijkt haar niet te deren. Ik zet Pijn aan tafel en geeft haar een kom warme pompoensoep, met wat gember. Ik vraag haar of ze zout gebruikt en of ze er misschien iets bij wil drinken. Mijn innerlijke goede waard komt boven.
“Gemberthee zou fijn zijn,” antwoordt Pijn. “Mijn keel doet een beetje zeer, door de lange reis en hetgeen ik je te vertellen heb. Mijn keelchakra kan wel wat zalving gebruiken.” Zwijgend zet ik een kop warme thee voor haar neus. “Dank je wel vrouw,” zegt Pijn zachtjes.
“Ik kom je vertellen dat Toekomst je goed gezind is,” zegt Pijn. “Je voormoeders staan in een lijn, doordat je hard hebt gewerkt aan de verbinding met jezelf. Oude kwesties en zeer heb je opgelost en dat is een gunstig teken. Wanneer je van jezelf houdt, zul je altijd kiezen wat bij je past en heb je de mening van een ander niet meer nodig om te besluiten. Dat maakt dat de Poort der Ruime Keuzen net wat meer voor je openstaat, lief kind.”
Ademloos ben ik aan het luisteren. Mijn ongeduldige geest rammelt aan de binnenkant van mijn schedel. Wat is nu precies de boodschap? “Niet zo ongeduldig, lieve kind,” hoor ik Pijn zeggen.
“Ergens wordt gezien dat je innerlijk vuur is aangewakkerd. Dat stemt ons vol trots en blijdschap. Het knettert flink, in je hoofdkantoortje. Via je kruin, je tenen en door je hele wezen. Dat is goed. Een mens zonder innerlijk vuur is als een bos zonder bomen. Als een zee zonder zout. Een Yin zonder yang. Zonder vuur zie je slechts de waakvlam van een ander en dat is niet het juiste licht. Andermans vlam is de jouwe niet.”
Ik knik zachtjes, ergens herken ik iets van wat ze vertelt. “Nog één ding vrouw, dan vertrek ik weer,” spreekt Pijn, terwijl ze opstaat. “Pas op, dat je jezelf niet brandt aan het vuur van een ander.”
Ik sluit de voordeur achter pijn. Binnen heeft de Noorse bosgod zichzelf (?) in een knetterend vuurtje ontstoken. Behaaglijk warm ik mijn handen.
4 reacties
Omdat je vaak vanuit jezelf vertelt zette je me op het verkeerde spoor Pep!
Hoop dat het stukje over het ‘oude zeer” vanuit jezelf is….
Ja, grappig he? Deze oefening deden we tijdens “Schrijf jezelf” op 31 oktober. Dan pak je twee willekeurige boeken, slaat een bladzijde op en kiest een zin. Vervolgens pak je een tweede boek, slaat ‘m willekeurig op en en kiest een andere zin. En dan ga je kijken of je een verband vindt.
Dit gaat inderdaad over oude pijn. Ik heb hard gewerkt dit jaar en dat maakt dat ik de toekomst zonnig inzie 😉 (en dat voor een rasechte pessimist)
Sjees, wat een opdracht en wat heb je die mooi uitgewerkt. Ook ik schrok even van de titel in de leeslijst, maar gelukkig komt het helemaal goed met je.
Niet schrikken hoor…
We zijn geneigd om emoties of gemoedstoestanden met een negatieve lading “uit de weg” te willen hebben. Pijn is moeilijk. Vervelend. En Pijn kost bakken energie. Is allemaal waar. Wat we echter over het hoofd zien is dat Pijn soms hele mooie boodschappen voor ons heeft. Als we onszelf toestaan om ernaar te luisteren