Plant

Als ik zou kunnen praten……

Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik?

Ik ben de Plant. Die. Er. Nog. Is.

Het is een wonder, echt. Odette is de dochter van een vader met groene vingers en de kleindochter van een boomfluisteraar. Plantkundige kwaliteiten zijn echter volledig aan Odette voorbijgegaan: ieder jaar zwaaien we een trouw doch overgoten of verdroogd clubje van mijn vrienden uit, omdat ze worden vervangen.

Behalve ik dus.

Ik ben er nog. Met mij heeft ze mazzel want ik doe het gewoon goed, al zeg ik het zelf. Intussen sta ik hier gemiddeld genomen toch al een jaar of zeven. Toen ineens bedacht Odette dat het toch wel erg kaal was, in huis. En ook zo droog. De scheuren schoten in de antieke kastjes. Eigenlijk ben je dan al te laat, maar wie ben ik om dáár iets van te zeggen?

Afijn, Odette kennend zal ze ongetwijfeld voortvarend naar de plantenhal zijn gereden. Waar ik uitbundig hing te hangen aan een steigerbuis. Met mij verdwenen ook nog een lilleke Monstera, die nog altijd beneden staat én een lepelplant in het winkelwagentje. Lepelmans is er óók nog. Ondanks het feit dat ie nagenoeg nooit bloeit. Weggooien vindt Odette zielig. Alleen als het écht niet langer kan of niet smoelt.

Eenmaal thuis werd ik op een kastje gezet waar mijn bladeren mochten bungelen. Volgens mij weet Odette na zeven jaar nog steeds niet dat ik eigenlijk bedoeld ben om te klimmen en ik weet niet welke taal ik kan gebruiken om haar dat duidelijk te maken. Tot die tijd blijf ik maar bungelen. In de tussentijd heb ik al meerdere stekjes afgegeven, die intussen net als ik prachtig groen blijven, al zeg ik het zelf.

Ik sta nog altijd op het CD-kastje van Opoe. De moeder van Odette. Die had net zo min groene vingers, die schijnt het helemaal bont te hebben gemaakt met haar eeuwig groene Hedera. Ja, ja. die dame kocht dus regelmatig – om niet te zeggen vaak – nieuwe Hedera’s om vervolgens schaamteloos elk compliment over de prachtige groene sluiers in huis in ontvangst te nemen. Glimlachend – beetje schalks.

Over Hedera gesproken: Henkie, dat is er trouwens ook eentje. Hedera van de oude garde. Ik weet niet hoe maar Henkie staat al minstens een jaar of zes op het theekastje. Een antiekje van de oma van Odette. Soms wordt hij bijna verzopen, worden zijn bladeren bruin. Een paar dagen later kiepert Odette zijn potje dan weer leeg en dan zie je Henkie gewoon weer bijkleuren. Ze leert het niet: het is iets met verhoudingen. Bij Odette zijn die verstoord: het is alles of niets. In veel dingen.

Ik – pardon wij – zijn hier dus nog. Groen, sierlijk. En dat is meer dan anderen van deze plek hier kunnen zeggen.