Zojuist heb ik het pootje van Bo’tje opgehaald van het crematorium. Het afdrukje van Bo’tje, in klei gevat. Er zit een kaartje bij: Bo werd op 10 augustus gecremeerd.
Dat betekent dat ze afgelopen maandag, de middag waarop ik met zuster Bibi het crematorium bezocht, uit nieuwsgierigheid en om ‘voor te proeven’ waar Bo terecht zou komen, al was gecremeerd en uitgestrooid.
Het klinkt gek, maar ik heb dat gevoeld. Heel behoedzaam liep ik die middag langs de rand van dat veldje, aanwezig in het moment. Met Bo in gedachten. Zag haar in gedachten rennen op dat veldje, als de zandhaas die ze kon zijn.
Met wapperende oortjes.
Wat overblijft, is haar pootafdruk. En ondanks dat zoiets natuurlijk een commerciële aangelegenheid is, ben ik achteraf zo verschrikkelijk blij dat ik ’t tóch heb laten maken. Omdat ik het idee dat er uiteindelijk níets meer van Bo zou zijn, te gruwelijk vind voor woorden.
En nu drupt er dus soms wat zout water over het dekseltje. Omdat ik me overvallen voel, zo af en toe. En dat is oké. Bijna vijftien jaar hondenmoeder mogen zijn van dit vrolijke en uitbundige hondje, onze keukenjutter, veeg je niet in anderhalve week van tafel.
Hoeft ook niet. Rouwkost eet je met een theelepel. Ook bij hondjes.
5 reacties
Als Bo een keukenjutter was dan staat het pootje vast ergens in de buurt van de keuken Odette. Ontroering, hier op deze vrijdagmiddag, en ook de herinnering aan onze viervoeters in alle vormen die later bij de hondenhemel staan te juichen als ontvangstcommitee.
Knuffels voor jou en Bibi de prinses,
Anneke
Dank je wel voor deze liefdevolle reactie, Anneke.
Inmiddels lijkt het dat de overgebleven prinses wat ingestrooid krijgt: we betrappen haar erop dat ze met haar neus over de keukenvloer schuifelt. 😉
Bo heeft haar pootafdruk voor altijd op de wereld gezet.
Rouwkost eet je met een theelepel, dat zegt alles.
❤️
Afscheid nemen doet nog steeds pijn