Mevrouw B. wil iets geks vragen. Ik leg haar uit, dat ik niet zoveel gek vind, op de poli Gynaecologie. Dat stelt haar gerust.
Ze legt een doosje op de balie, met wat pillen. Ik lees op de verpakking, dat het gaat om een middel dat de eisprong opwekt. Want sinds ik in het ziekenhuis werk, kan ik heel vreemde woorden uitspreken. Bijvoorbeeld Clomifeencitraat.
Mevrouw B. vertelt, dat ze al lang had moeten menstrueren, om met deze pillen te beginnen. Haar menstruatie is al nooit regelmatig, maar nu is het wel heel gek geworden. Het bloeden is namelijk helemaal nooit meer begonnen. Sinds een week of 8. Dat is haar nog nooit overkomen. Ze vertrouwt het niet. Wat nu? En: wat moet ze met die pillen?
Ja, ze heeft wel een zwangerschapstest gedaan en die was positief. Maar die uitslag kon niet goed zijn, want het was een zwangerschapstest van de plaatselijke drogist. Huismerk. En iedereen weet, dat die testen nooit werken. Toch?
We doen gewoon nog een test, besluit ik. Ik geef de mevrouw een plastic potje met de vraag of ze daarin wat urine wil opvangen en dan mag ze dat potje daarna bij mij inleveren.
Even later zie ik een roze streep opkomen. Naast de blauwe controlestreep. Zie je wel, positief. Ik pak een viltstift en zet de datum van vandaag op het teststaafje. Daarna doe ik het staafje in een schoon plastic bekertje en sluit het af. Cadeautje van de zaak.
Mijn collega’s kijken me verbaasd aan. Een urinetest meegeven? Zoiets doen we hier niet hoor. Ik leg mijn collega’s uit, dat ik dat dus wél doe.
Ik roep mevrouw B bij me terug en laat haar de uitslag van de test zien. Positief! Ze is blij, maar kan het eigenlijk nog niet geloven. Ja, ze was wel wat misselijk geweest en had gevoelige borsten en buik. Maar ja, dat had ze ook altijd voordat de menstruatie begon dus daar had ze verder geen aandacht aan besteed.
De roze streep overtuigt haar. Ik geef haar potje met de test en blij stopt ze het in haar tas. Tastbaar bewijs. Ze bedankt me en zegt dat ze er vanavond, samen met de aanstaande vader én de aanstaande grootouders, een taartje op neemt.
Ze heeft verder een heel fijne zwangerschap in het ziekenhuis gehad, wel met kuren en kwaaltjes, maar die waren allemaal van gezonde aard. Toen ze bij een zwangerschapsduur van iets meer dan 39 weken op controle kwam met haar partner, bleek ze al enkele centimeters ontsluiting te hebben!
Vanaf de poli heb ik haar samen met haar partner, naar de Verlosafdeling gereden. Wat uurtjes later later beviel ze van een gezonde zoon.
Zwangerschapsbegeleiding: van prille teststaaf tot ontsluiting. Ik vergeet deze mevrouw niet gauw. Pas geleden kwam ze opnieuw bij me. Mét man, kind én nieuwe “kwaal”. Een huismerktestje van de drogist had een tweede zwangerschap aangetoond.
