Purr(y)sonal Assistent

Het is bijna ongelooflijk om mijn blog te herstarten vanaf een nieuw adres en met de verflucht van de web verbouwing nog in de neus. Nog ongelooflijker is dat in dit eerste blog een andere harige medebewoner de hoofdrol speelt dan mijn eigen prinsessen.

Sinds twee weken heb ik een logé: ik noem hem de gastblogger. Het is ongelooflijk hoezeer hij en ik een samenwerking zijn geworden.

Waar ik me in het begin gedroeg als hondenmoeder, met verstand van kwispelstaartjes en nekharen, niet van kattenstaarten, verwonder ik me deze dagen. Bijvoorbeeld over het roze neusje dat zo gevoelig is en de ogen die van moment tot moment kunnen veranderen. Het lieve kleine bekje wat een enorme scheur wordt wanneer er sprake is van een grote gaap.
(Of bij de hap van een visje dat door z’n voer zit)

Er valt zoveel af te lezen van zijn kattenlijf, dat beweegt en soms verstilt. Wanneer er gespind wordt, doet heel z’n lijf mee, zodat het dekbed opveert en alles stroomt en meebeweegt.
Overstroomd van liefde.

Van de week vond ik dit stilleven zomaar beneden. Meneer zat op het schapenvachtje naast de kerstboom van #mams. Prinsheerlijk. Beide voormalig prinsessen aan de muur. Het raakte me.

Het leverde ook een inzicht op: soms geeft het ontbreken van het één (of twee) iets anders. Een mogelijkheid, een opening. Zeker is, dat wanneer prinses Bibi er nog zou zijn, de logeerpartij van Prins Momo zeer onwaarschijnlijk zou zijn geweest. En hij is er: hij logeert. Op elk meubel dat hij kan vinden. Helemaal op zijn gemak, in zijn comfortzone en dat vind ik voor een poezenbeest die niet helemaal thuis is pas écht knap.

En nee, mijn hondenprinsessen vergeet ik natuurlijk nooit en deze logeerprins ook niet. Wat een hilarisch kattenbeest. Deze mensenopoe is gék van ‘m. Hij is gezellig, eigenwijs en één grote brok vriendelijkheid.
En een echte clown. Soms is hij verrassend: dan ligt ie op een onbekende plek, tussen de handdoeken en dan schrikken hij en ik tegelijk wanneer we voor elkaar plotseling verschijnen.

In de afgelopen week heb ik hem verdedigd want er van buitenaf naar hem gekrijst. Niet normaal. Door een giftig kattenbeest wat dacht dat ons terrein ook van hem was.
Mijn logé lieve mensen, is een stoïcijn.
In het geheel was hij niet onder de indruk van het lawaai buiten. Kan ik van leren, want deze mensenopoe vloog naar buiten.
Opzouten.

Ik heb iets te leren van mijn logé annex zenmaster.
Van hondenmoeder naar kattenopoe. Ik víndttt het.

*prrrrt een beetje mee*
(en nee dat zijn geen scheetjes lieve mensen)