Retro

Zwijgend druk ik op “enter” en zucht diep. Ik heb weer eens wat op marktplaats gezet en eigenlijk heb ik er nu al spijt van. Niet van mijn besluit te verkopen maar van het gedoe. Het getouwtrek. Van de berichtjes met biedingen waarvan mijn broek nog net niet afzakt.
“Doe een fatsoenlijk bod, ”mopper ik chagrijnig tegen mijn beeldscherm, dat vriendelijk terug glimt, dankzij het hoesje dat ik altijd heb gebruikt plus het beschermfolie op het beeldscherm. “Voor vijftig euro kom ik hem NU halen,” tettert een onbekende in mijn berichtenvenstertje. Tot op het bot getergd bedenk ik dat de persoon in kwestie voor vijftig euro nog niet eens op mijn deurbel mag drukken, de mottenbal. Pannenkoek.
Het is mijn oude telefoon, die ik op marktplaats heb gezet. Dat apparaat met haar turkooizen omslagjurkje heeft dingen uit mijn leven gezien. Gehoord. En ze vervolgens netjes opgeslagen. Twee keer mocht ze mee op vakantie naar Barcelona. Tientallen kilometers per dag heeft ze belevenissen gefotografeerd, inzichten en uitzichten vastgelegd. Ook mocht ze mee naar Frankrijk. En ze heeft ritjes in Anders, onze Volvo 164E gemaakt. Daarnaast heeft ze gesprekken gevoerd met en beelden vastgelegd van mensen die er niet meer zijn.
Dat maakt haar bijzonder. Uniek. Voor mij dan, denk ik inmiddels na wat zinloze gesprekken en oeverloze berichtjes. Ik denk, dat ik mijn Sammy nog een dag of wat op marktplaats laat zwerven en haar, zonder redelijk bod, gewoon weer terug stop hoepla, in de la, netjes in haar overslagjurkje met beschermfolie.
Netjes oud worden is namelijk nog een hele kunst .
Ooit wordt ze vanzelf bejaard en kan ik haar in 2035 als retro object verkopen op een of andere flauw hipsterig vintagemarktje. Wie weet, meldt zich dan een echte liefhebber.