Route

Tweeduizendzestien, het jaar waarin er zoveel veranderde en er tegelijkertijd zoveel goeds op mijn pad is terechtgekomen.
In februari verhuisde de andere moeder, #MissAlzheimer, naar haar nieuwe plekje in het noorden van Nederland. Haar verhuizing ging niet vrijwillig en verliep niet zonder slag of stoot, het afscheid was vrij plots en overviel me, al wist ik dat haar bestemming beter was dan thuis. Slechts kort heeft ze van haar veilige plek mogen genieten, in april overleed ze plotseling na een kort maar heftig ziekbed.
Met haar overlijden verdwenen mijn zorgen. Dat klinkt hard en toch is het zo. Het is angstaanjagend om te leven in de wetenschap dat je tweede moeder over straat zwalkt in haar nachtjapon en wildvreemden aanklampt in de hoop dat ze haar naar de bus brengen. Of naar de tram. Want haar bestemming verschilde per dag. Godzijdank kende de buurt haar, werd ze thuisgebracht. Na haar overlijden was het verwonderlijk en tegelijkertijd een grote opluchting om nooit meer bezorgd te hoeven zijn over haar welzijn.
In augustus van dit jaar kwam #MissAlzheimer op haar plekje bij ons in de tuin, naast het zonnebloemenhuisje waar mijn moeder sinds 2013 zetelt. Het voelde direct erg prettig om beide moeders weer dicht om ons heen te hebben. Zoals het altijd was. In de wetenschap dat ze ergens hierboven nog met ons konden meekijken en meegenieten van hun kleinzoon, die dit jaar is begonnen met autorijden. Een mijlpaal. Beiden zouden trots zijn geweest.
In het voorjaar werd de diagnose HSP bij mij gesteld, na een jarenlange puzzeltocht vol gedoe en geworstel met depressies en bijna-burn outs. Het was zowel een verrassing als thuiskomen. Ineens begreep ik mijn verkleedpartijen als kind zijnde, omdat elk kledingstuk wel ergens een naar etiketje of naadje had dat me zeer deed of mijn huid irriteerde. Ik dreef mijn moeder tot wanhoop, kon het haar niet uitleggen. Mijn driemaal daags verkleedgedrag werd daardoor als onnoemelijk vervelend en irritant uitgelegd.
Niet durven slapen wanneer ik ziek was. En met veelvuldige keelontstekingen en oververmoeidheid door -naar ik nu pas weet- overprikkeldheid gebeurde dat dus regelmatig. De elektrische klok op de schoorsteen die zich overdag in mijn gehoorzenuw nestelde en waarvan het geluid nog eens werd versterkt bij koortsaanvallen, tot een innerlijk slopend slagwerk.
Altijd op blote voeten lopen, vanaf het vroege voorjaar tot het late najaar, niet gehinderd door kou of ongemak. Met de afdrukken van het grind op mijn voetzolen en tegelijkertijd glassplinters uit de sintels.
Contact willen maken met de aarde zonder te weten wat dat was en waarom. Alwetend hoe volwassenen in elkaar staken, daarmee bepalend bij wie ik wel terecht kon en bij wie absoluut niet.
Met mijn oude ziel betweterig overkomen terwijl ik anderen slechts wilde helpen. Buiten bivakkeren in mijn omgekiepte poppenwagen waarvan ik in de bak kon zitten en de kap mij zodoende beschutte tegen zon en regen, altijd op reis in mijn leesboeken. De bewoners van de poppenwagen had ik overigens, zonder poppenmoederlijk geweten, ergens zielloos op zolder gekwakt.
In juni van dit jaar besloot ik een leergang HSP te volgen om zodoende mezelf niet alleen te leren begrijpen en mijn gebruiksaanwijzing opnieuw te schrijven, maar ook in het reine te komen met mij, mijn levenspad en met mijn tekortkomingen. Een leergang waarin ik mijn “lasten”, die altijd in mijn nadeel hadden gewerkt, leerde ombuigen om er mijn voordeel mee te kunnen doen. Ik heb geleerd waarom ik ben geworden wie ik ben en welke ervaring aan deze reis ten grondslag lagen.
Mijn voeten zijn dankzij de leergang mijn wortels geworden. De antenne die in mijn hoofd heeft zich inmiddels als alternatieve voelspriet in mijn voeten genesteld en laat me feilloos weten wanneer iets goed voelt en wanneer niet. De kunst is om mijn voeten te finetunen met mijn spraak, zodat ik nog beter kan aangeven wat ik wil en wat ik niet (meer) wil. Daar ligt nog een uitdaging en ik heb er alle vertrouwen in dat het gaat lukken.
Sinds 2016 weet ik namelijk, dat ik zoveel meer kan dan dat ik dacht en dat er zoveel meer mogelijkheden bestaan dan dat je kunt zien. Dus kom maar op met dat nieuwe jaar. Ik ben nog nooit eerder in 2017 geweest dus ik denk dat ik er mijn weg wel vind.