Samenloop

Al twee dagen had ik grootse loopplannen. Ergens in maart gaat het gebeuren, vijf kilometer hardlopen om te zien of ik het nog kan. Daarnaast is het ook een reparatiekwestie want zo halverwege de veertig begint de zwaartekracht het van mij te winnen.
Mijn drie-keer-in-de-week schema liep de afgelopen tijd echter volledig in de soep en dus loop ik ook al twee dagen met neerwaarts chagrijnig gezicht rond. Nee, ik ben niet verslaafd aan hardlopen maar de kalenderdagen vliegen sneller voorbij dan ik ze rennend kan bijhouden. Die vijf kilometer over iets minder dan zes weken zijn lichamelijk nog niet in zicht.
Vanmiddag keek ik wat mismoedig naar buiten, waar het zonnetje zichzelf een mooie middag leek te beloven. Met dezelfde meewarige blik controleerde ik mijn mail. Workshop. Tot half zeven. Niks hardlopen aan het einde van de middag, niks hoofd in de zon, mijn plannen moesten wederom worden uitgesteld. En van uitstel komt meestal iets anders, vooral wanneer je in een winter bent beland waarin het herfst lijkt geworden en de regen rijkelijk vloeit.
De workshop echter gaf meer voldoening energie dan ik had ingecalculeerd. Tevreden en vrolijk fietste ik naar huis, om blij te constateren dat van enige regen nog geen sprake was geweest en het er ook niet naar uitzag dat het op korte termijn zou gaan vallen. Eenmaal thuis waren mijn veterschoenen, tezamen met het hardloop ensemble gauw aangetrokken.
Windvrij kon ik vrij gemakkelijk het einde van de straat bereiken. Wat een verschil met twee weken geleden; toen had ik nog twee pauzes tussen het hollen nodig om datzelfde eind te halen. Ik had zelfs nog energie over om de dijk te beklimmen en dat is best een stijl dijkje. Eenmaal boven aangekomen besloot ik tot wat rek- en strekwerk over te gaan om even later –centimeters langer geworden- weer verder te draven.
Na wat meters bovenop de dijk kreeg ik vrij zicht over onze middeleeuwse Wilmkebreek polder. Een stukje beschermd Amsterdam. ’s Zomers grazen er schapen en koeien, in de winter wordt de polder vooral bevolkt door weidevogels en ganzen. Zachtjes hoorde ik de weidevogels hun avondvergadering inleiden. Volle maan, weerkaatst door de vele ondiepe greppeltjes, maakte de magie compleet bij een windstille polder.
Ineens begreep ik waarom juist vanavond de avond moest zijn om te hardlopen. Puur natuur en pure magie. Waar hardlopen in den beginne vooral een kwestie is van repeteren, volhouden en doorgaan, liep ik vanavond met vleugeltjes. Volle maan, energie van verschillende bronnen om me heen, volop aanwezig. Flauw? Zweverig? Niet bestaand? Ongetwijfeld. Maar ik voelde het en het voelde vooral energierijk en vertrouwd.
Eventjes liep ik niet alleen. En hoewel ik het liefst alleen loop, houd ik tegelijkertijd wel van een bijzondere samenloop met omstandigheden.