Vandaag is het 31 oktober. De winkels hangen vol meuk van slingers, lampionnen en spookachtige verkleedspullen. Het is Halloween. Vanbinnen heb ik daar een diepgewortelde bloedhekel aan, omdat het zo commercieel is. Ook vind ik het Amerikaans gedoe en daar ben ik niet van. Liever vier ik de Keltische variant van Hollow-Eve: Samhain.
Samhain is een natuurfeest en betekent het begin van de winter en de start van het Keltische nieuwjaar. Deze dag is dus een beetje Oud en Nieuw tegelijk. Samhain nodigt je uit om stil te staan bij het gegeven dat de sluier naar de wereld van onze geliefde doden deze periode (tot 3 november) dun is en je makkelijker contact kunt leggen met de andere kant ervan.
Je viert Samhain daarom zowel met de levenden als met de geliefden die er niet meer zijn. Op deze avond houd je de herinnering levend aan hen die niet meer onder ons zijn en vier je hun leven. En wie herinnert wordt, blijft. Samhain kun je vieren om toch een beetje samen met hen te zijn.
Meestal kook je op Samhain het favoriete gerecht van je geliefde overledene. Vervolgens geniet je (in gezelschap) van dit gerecht en deel je verhalen over je geliefde. Door met elkaar te eten en verhalen te delen houd je de herinnering aan je geliefde levend. Want je bent pas echt heel erg dood als er niet meer (liefdevol) over je wordt gesproken.
Samhain begint op 31 oktober na zonsondergang en duurt tot middernacht. Het valt dit jaar samen met een verse editie van “Schrijf jezelf”. Deze avond trek ik géén dierenkaart maar een Keltische bomenkaart om te zien wat zo’n boom jou te vertellen heeft. En in plaats van lampionnen en zoetigheid blijf ik de verhalen vertellen van mijn vader en mijn moeder en alle andere dierbaren die niet meer in mijn leven zijn. Hoe geweldig ze waren. En zo zijn ze eigenlijk nooit echt helemaal weg.
Fijne Samhain!
