Vanmorgen ging ik op zoek naar mijn schaduw(kant). De kant die ik liever niet wil of laat zien, want ze is lelijk. Die kant is boos. Verdrietig. Angstig. Zorgelijk. Ze is teveel.
Echt?
Nee, dat is ze dus niet. Ze is prachtig en oké. Ze is ook mij.
Na bijna twee jaar innerlijk schaduwwerk met mezelf te hebben verricht kan ik zeggen dat ik van mijn donkere kant begin te houden. Er is geen licht als er niet ook donkerte mag zijn. Pasgeleden speelde ik online met mijn schaduwkant. We mochten kiezen en wat naar boven kwam, was boosheid. Woede. Op slag voelde ik me naar, want boos zijn vind ik moeilijk. Ik ben het heus wel eens maar dan wil ik het niet zijn. Komt het niet uit. Niet gelegen.
Boos is niet mij. Dat ben ik niet.
In het online speelfestijn was ik het dus wel. Ik ging verschrikkelijk tekeer in mijn Zoom-hokje en maakte mijn waarheid in onverstaanbare en onvertaalbare klanken (zielsspraak) duidelijk aan mijn medespeler, die heel rustig bleef.
Mijn reden tot boosheid ging over waarheid. Ik kan namelijk verschrikkelijk kwaad worden wanneer mij een waarheid door mijn strot wordt geduwd. Wanneer mij ongevraagd een mening wordt opgedrongen en mij daarover een uitspraak afdwingen. En laten we nu net in een tijdperk leven waarin we de een na de andere (ongezouten) waarheid voor onze kiezen krijgen en waarin een andere mening niet altijd wordt gewaardeerd.
Zo’n eenzijdige “engelen” waarheid bijvoorbeeld voelt voor mij als een brok te hete andijviestamppot met stukken ongare aardappel. Om in te stikken.
In de breakoutroom stampte ik met mijn voeten, maakte wurg- en schietbewegingen en even later zat ik compleet vast in mijn lijf. Ik ademde in, ademde uit. Voelde de destructieve kracht van woede langzaam afnemen. Via mijn ademhaling kwam ik tot rust. Zachtjes klopte ik op mijn hart.
Mijn tegenspeler gaf me een dans met haar handen terug die liet zien hoe duidelijk mijn worsteling zichtbaar was geweest voor haar. In haar dans zag ik terug, dat gekronkel en geworstel niks oplevert, behalve frustratie. Haar handen die liefdevol samenkwamen na de boze bui kwamen overeen met het liefdevolle gevoel dat ik had ervaren toen mijn lichaam aangaf, te mogen stoppen met boos zijn en te gaan ademen.
Zij speelde haar angst. Ik zag dat ze wilde wegkruipen van een wereld vol boosheid en verdriet. Ik zag dat ze zich klein maakte en dat het haar niets opleverde, behalve meer angst. Ik danste aan haar terug dat alles oké was, er mocht zijn. Ik danste mijn kleine tegenspeler groot, opende onze beider harten. Liet haar slapen, stelde haar gerust. Want alles is oké, op dit moment. In deze wereld. En alles wat we bij ons dragen mag er zijn, verdient aandacht. Is óók ons.
Beiden waren we diep onder de indruk van elkaar, van de belevenissen en de emoties die we samen doorvoelden. En eigenlijk ben ik dat nog steeds. Overweldigd in de positieve zin van het woord. Nog altijd vind ik het bijzonder om te ervaren hoezeer emoties een plek hebben in ons eigen lichaam. In onze eigen alleroudste bron van wijsheid, die we niet altijd erkennen op de momenten wanneer we ons hoofd voorrang geven.
Het voelt bevrijdend om emoties via spel naar buiten te mogen brengen, om te doen wat nodig is. Doorvoelen, in een veilige setting. Bijzonder om te ervaren dat ik mij de rest van de dag heel veilig en rustig heb gevoeld.
Spel. Spelen. Contact maken met jezelf. Embodied wisdom: ik kan het iedereen aanraden.
