Simpel

Een beetje verbaasd tuur ik naar mijn beeldscherm. Tot voor kort duurde een blogbericht plaatsen een eeuwigheid maar sinds een paar dagen is dat gereduceerd tot slechts enkele ogenblikken. Mijn bloeddruk weet niet wat ze meemaakt.
Plots verschijnt er een blokje in beeld: er is elektronische post. Mijn Google profielfoto grijnst me tegemoet; blijkbaar is er een Googlemail binnengekomen. Terwijl mijn Microsoft mail ook nog openstaat. Verbaasd ontdek ik, dat het allemaal in één menu wordt ondersteund, er komen er verschillende bloedlijnen tezamen in hetzelfde apparaat.
Waar Apple en Android op de telefoon en tablet nog een ware strijd voeren, gaat het er op mijn laptop heel gemoedelijk aan toe. Mijn Microsoft toepassingen staan gesorteerd en gebroederlijk gezellig naast elkaar, in mijn winkelmandje. Pardon, in mijn store.
Zelfs mijn foto’s kan ik via een appje hup, zo op de laptop laden. Niks syncen via ingewikkelde toepassingen in I-Cloud, ik klik op een icoontje en mijn bejaarde laptop kan het ook. Blijkbaar heeft ze ook een wolkje en ik vind het tot nog toe erg fijn allemaal.
Mijn laptop uit de zero’s heeft een hersentransplantatie ondergaan. Plus een harttransplantatie. Zulks is tegenwoordig mogelijk en niet eens heel kostbaar. Je hebt er in elk geval geen nieuw apparaat voor.
Het oude hart was versleten en gaf flink wat kloppingen bij het opzoeken van internetpagina’s of bestanden. Regelmatig viel het beeldscherm uit en moest ik haar met wat schietgebedjes bijbrengen. De geest van mijn oude laptop had Alzheimer ontwikkeld; vaak wist ze niet waar ik het over had wanneer ik een commando intikte. Met haar nieuwe SSD schijf is ze bijna intuïtief geworden en weet ze bijna eerder dan ik wat ik wil doen. Erg prettig.
Het betekent dat ik vooralsnog fluitend achter het toetsenbord zit. Schrijven is weer een feestje geworden en als toegift kreeg ik door middel van rode golfjes onder mijn woordjes zojuist het idee, dat de spellingscontrole weer werkt.
Soms is het leven zó heerlijk simpel.