Wanneer ik de WordPress reader open, schrik ik. Een veelvoud aan blogberichten grijnst me tegemoet, lijken mij te willen toeschreeuwen dat ik tekortschiet, met slechts af en toe een blogpost, eens per maand, hooguit.
Natuurlijk is dat niet zo. Een blogpost op een ei-pet kan niet schreeuwen. Maar gevoel en verstand zijn verschillende zaken en die hebben soms de gewoonte een foute verkering te kweken en op die manier hand in hand door mijn hoofd te scharrelen. Verder heb ik gewoon geen stof, dat zal het zijn en zonder stof kun je geen rok of jurk in elkaar zetten en dus ook geen verhaal. Toch klopt dat niet helemaal want er bevindt zich stof genoeg, in mijn bovenkamer, in het betonpaleis, in overvloed, alleen voel ik geen enkele behoefte om erover te schrijven.
Wil ik niet meer delen? Dat zou zomaar eens kunnen, getuige de ellende die ik meer dan eens over mijn beeldscherm krijg uitgespoeld waarvan het stille verdriet in mijn botten kruipt. Anderszijds kan ik ook diep worden geraakt door posts over zondondergangen, gele vaasjes en rode fietsen. Het delen kan het dus niet zijn. Gedeeld wordt alles immers beter.
Of ik wel een echte schrijver ben, vraagt mijn gekwetst schrijversego-zonder-stof, enigzins bedroefd maar met een valse glimlach op het smoel. Want echte schrijvers schrijven staand, liggend, op de fiets, in gedachten, in hun slaap en op het toilet. Neurotisch, tijd tekort, angstig om gedachten te verliezen voor zij opgeschreven zijn. In schriftjes, boekjes, op blaadjes uitgescheurd, gelijnd of wit, met of zonder kriebelige woordjes, sierlijke letters. Een brein dat eeuwig werkt en zinnen voortduwt, tot ze klaar zijn om te worden uitgespuugd of uitgeschreven.
Echt, ik weet het eerlijk wis en waarachtig niet. De stilte in mijn hoofd is oorverdovend, behalve het gedeelte waar de sprookjes een besloten voorstelling spelen.
Plant
Als ik zou kunnen praten…… Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik? Ik
10 reacties
Misschien gewoon de stilte even accepteren. Prachtig geschreven. Mooie dag lieve Odette ☉
Mooi geschreven. Ik post ook maar af en toe als ik behoefte heb. Niks moet!
Prachtig. Vraag jezelf niet af of twijfel niet of je schrijver bent. Je bent het helemaal. Behalve mij ,raakt de eenvoud en oprechtheid ook veel anderen. De boodschap van gedachten en belevenissen delen in een groot goed. Daarmee doe je anderen veel genoegen. Dank! Voor deze prachtige bijdrage!
Ik heb het zelfde heel lang gehad! Dan schreef ik één ding en dan duurde het soms weer maanden of zelfs jaren voordat ik weer iets schreef! Tegenwoordig is het een kwestie van dagen omdat mijn vingers te gauw onrustig worden. Bij mijn hadden de ‘stiltes’ met onzekerheid over mijn eigen schrijven te maken. Voor jou hoeft er niets achter te liggen, maar het zou kunnen! Hoe dan ook; Berend Zewuster zegt het goed twijfel niet of je schrijver bent! Je verhaal was leuk om te lezen -en het is volgens mij nog maar de eerste of tweede die ik heb gelezen van je. Niet te streng zijn op jezelf! 😀
Ik hou wel van stille hoofden vol van sprookjes. Beetje zen kan geen kwaad. Denken als verslaving is ook mijn ding niet. Grote hoeveelheden blogs zeggen me niks verder. Doe je eigen weg voort.
Prachtig geschreven, geen twijfel mogelijk of je dat kunt, een schrijver bent. Juist in de stilte komen er antwoorden… ♡
In stilte ontstaan de mooiste “dingen”.
Ha, daar is ze weer onze gezamenlijke kennis, Mevrouw Twijfel.
Vervelend mens. Laat haar maar even, ze krast vanzelf op.
Tot nu toe kwam het altijd goed.
Kwaliteit zegt meer dan kwantiteit. Maar dat weet je wel.
Anders verwoord dan ik het zou doen (maar dat maakt jou jou en mij mij) maar ik worstelde met hetzelfde. Ik accepteerde het op het moment waarop ik besefte dat je soms geen tijd hebt om te delen en soms simpelweg geen zin.
Lang dacht ik dat schrijven gelijk stond met op de juiste plek wachten op de juiste ingeving op het juiste moment. Maar schrijven is gewoon er aan beginnen. Dan valt de geniale zinswending en het juste woord vanzelf op papier. En als het stil wordt beschrijf dan de stilte ook al is ze onverdraagzaam oorverdovend net zoals je hier deed. Leuk gedaan mooi verwoord. En twijfels of kritiek blijven nu eenmaal langer plakken dan een schouderklopje of een compliment.