Er zit inkt aan mijn vingers. Eerst zat het nog op het glaasje van Appie, mijn telefoon. Ik bleef wrijven (stom) en nu is het glaasje schoon en mijn vingers paars.
Hoewel stom… het herinnert mij aan het belang om te blijven schrijven. Voor mezelf, los van de socials of de verkoop. Is het werkelijk van belang dat meer dan 1800 mensen lezen dat ik regelmatig twijfel aan van alles? Wat voor ster-allures zijn dat eigenlijk?
Deze vraag deed me besluiten om de weekenden en de avonden van de socials af te gaan. Ook niet onder het mom van “eventjes”, hoewel ik de regel net al weer brak (schatteverredarrie toch) omdat er toch een stukje tussenkwam over mijn zeezuster. Je mag zelf even gaan neuzen waar het staat.
In de avonden die ik deze week ineens en zomaar overhield, heb ik zowaar twee boeken uit gelezen. “Heksenkind” van Monica Furlong en “Een makkelijk kind” van Mireille Geus. Geen idee waarom het beide boeken zijn met “kind” erin.
Verder begon ik aan de TVseries “Nemesis” (Disney+) en “Gooise Vrouwen” (Videoland). In beide series speelt Lies Visschedijk een hoofdrol. Ik houd van Lies, van de manier waarop ze een rol tot zich neemt. Haar openheid en ontwapenende lach evenals haar Brabantse dialect in de podcastserie “Aaf en Lies” vind ik een verademing, tussen andere podcastgastjes die zichzelf voornamelijk geweldig vinden.
Ik vind het schaamteloos heerlijk, die eigen tijd die is ontstaan in de avonden en de weekenden. DIE tijd is deze winter nu eens fijn van mij.
En daar is werkelijk niks STOMS aan.
6 reacties
Dat is nog eens een gaaf besluit, houen zo. Maar ja ik heb makkelijk praten want behalve bloggen doe ik niet aan socials. Je zou zeggen dat mens heeft zeeën van tijd, is waar hoor, maar ik gebruik het niet altijd effectief en dan gaat het vooral om huishouden want oh wat heb ik daar een hekel aan.
Hahaha hoe ouder ik word hoe meer ik een hekel krijg aan dat eeuwige huishouden.
Oh zou het dat zijn … ouder worden? Ik geloof er niks van. Toen ik jong was en op kamers woonde kon ik al enorm treuzelen de boel eens aan te pakken. Het is gewoon een repeterende breuk en ’t is nooit klaar. Ik geloof eerder in een erfelijke belasting, ik lijk nogal op mijn moeder. Was niks mis mee. Was een leuk mens.
Oh heerlijk! Ontwapenend eerlijk en nog erfelijk belast ook.
Hier werd elke dag van de week gepoetst (in mijn jeugd) en daardoor dacht ik dat het zo moest. Waarsch8nlijk ook vanuit oude patronen waarbij het nog maar de vraag was of het allemaal nodig was. Eigenlijk werd er nooit iets vuil.
Tot mijn veertigste was ik hier ook een onbezoldigd Assepoester.
Sinds enkele jaren heb ik haar jurk in een hoek gedrapeerd. Hij past niet meer.
We (ook ik) verdwalen gauw op social media. En toch ben ik blij dat ik alles van je lees. Je bent je bewuster en je kiest er nu zelf voor wanneer je dat wil. Ik gebruik je teksten vaak terug in mijn dagelijks leven. Bedankt voor wie je bent! ❤️🍀😘
Ha lief mens, wat een superlieve reactie!
Zo is het ook. We verdwalen in de krochten van iets waar we geen vat op hebben en waarvan het nog maar de vraag is of het ons welzijn iets goed doet. Ergens in mijn nieuwsbrief schreef ik dat ook al. Waarom nog prachtige teksten brengen naar een platform dat helemaal niet op mij is ingesteld maar op winst en eigenbelang? Twee dingen die heulmaal niet bij me passen.
Dank je wel voor je reactie én je lezen. Ik vind het een onwijs lief compliment. 🙏🏻🫶🏼