Surprise

Zesentachtig jaar geleden, op 5 december 1928, werden er twee bijzondere kinderen geboren. De eerste kondigde zich tegen drieën in de middag aan. In dwarsligging. Met veel gepeuter en gewroet werd het kleine meisje uit de baarmoeder gelepeld. Geen pretje. Niet voor de moeder, niet voor het kind. Het meisje, amper 750 gram, kwam ter wereld met een gebroken armpje en een gebroken beentje. Ze ademde niet en werd terzijde gelegd.
Een uur later kwam, totaal onverwacht voor moeder plus de rest van de aanwezigen, nummer twee ter wereld. Zacht huilend, gedesoriënteerd, haar baarmoederlotgenoot missend. Terwijl ze met zachte doeken warm werd gewreven, kwam een van de nonnen vertellen, dat er leven was aangetroffen in het eerste kind. Besloten werd, om het tweede kind, samen met het eerste, in een sinaasappelkistje te leggen met wat kranten en hooi.
De meisjes zouden ruim tweeënhalf jaar in het ziekenhuis verblijven.
Het eerste kind verbaasde menigeen, door zich te ontwikkelen met groot muzikaal gevoel, met name voor piano. Daarnaast bleek ze een taalkundig genie. Qua woordenschat en woordgrapjes een schrijvend kunstenaar. Daarnaast bleek het meisje zeer creatief; zo ontwikkelde ze een eigen handgemaakte modelijn voor verschillende poppen en barbiemodellen en ontwierp ze verschillende soorten kaarten.
Het tweede kind was ook muzikaal. Met absoluut gehoor speelde ze viool en fluit. Ze hield niet van opschrijven, al schreef ze boeken vol met ansichtkaarten. Daarnaast las ze alles wat voorbijkwam en ontwikkelde daarmee een brede algemene kennis. Haar liefde voor geschiedenis overbrugde vele eeuwen, al had ze een voorkeur voor de geschiedenis van een groot krijgsheer van welgeteld 1.54m, genaamd Napoleon.
Zowel de gezamenlijke liefde voor taal, woorden als geschiedenis zijn gebleven. Het was een sport voor de vrouwen, de mooiste (kerst)kaart voor elkaar in elkaar te zetten. Als sinterklaaskinderen schreven zij elkaar ieder jaar een gedicht waarbij ik moet opmerken, dat het eerste kind, mijn tante, het glansrijk won. Qua lengte van het gedicht, alsmede het vermogen het te actualiseren. Kruisraketten, verkiezingen, het kwam allemaal voorbij.
Vandaag hadden ze samen honderdtweeënzeventig jaar geworden. Mijn tante en mijn moeder. Twee kindertjes, geboren in een ingewikkelde tijd waarin geen elektronische stimulatie/verwarming van de kindjes dan wel een couveuse bestonden. Een tijd, waarin de komst van nummer twee, mijn moeder, een verrassing bleek. Want geen echo’s. Een echte surprise.
Twee meisjes, geboren in erbarmelijke omstandigheden, beiden met ijzeren wil en gestel. Overgoten met een saus van melancholie en humor. Het eerste kind werd ondanks haar slechte start maar liefst 77 jaar. Een lievelingsgetal want twee zevens. Desondanks was haar afscheid veel te vroeg. Het tweede kind bleef eenzaam achter, werd 84 jaar.
Allerliefste sinterklaastweeling, van harte gefeliciteerd met jullie 86e verjaardag.


Fotowerk: Joan Sijmons, © 2014 all rights reserved