Tafelen (2015)

Soms wordt een mens onstuimig verliefd. Op een houten tafel. Uit Haarlem. Via marktplaats, mijn guilty pleasure. Tweehonderdtwintig centimeter lang woest robuust hout, honderdtien breed. Met vierkante poten, een gewicht van 100 kg per vierkante meter en een redelijke prijs. Onbeschadigd was ze, evenals maagdelijk vlekkeloos.

Ik besloot te bieden, te mailen, te bellen. Bezeten was ik. Ernstig.
Toch bleef ik voorzichtig, want marktplaats. De telefoon van de koper bleek geen gehoor te geven en eveneens geen voicemail te bevatten. Geen nood, dan draai ik dat telefoonnummer gewoon veertien keer achter elkaar in een kwartier. Moet kunnen. Evengoed geen gehoor. De paniek sloeg licht toe. Toen maar via mail. Vriendelijk verzoek/vraag/smeekbede om mij vooral te bellen.

Een half uur gebeurde er niets. Helemaal niets. De gong klonk. Van mijn sms. Zakelijk, kort. “Sorry,-Ik-haal-de-tafel-helaas-van-de-advertentie-af-want.”
Kut. Driewerf. Was ik gewoon te laat? Had ik meer moeten bieden? Allez, sommige dingen verlopen nou eenmaal niet altijd op de manier waarop je hoopt. Ik besloot een Sms’je terug te sturen. “Wat ontzettend jammer voor mij. Ik was zo verliefd. Maar van harte gefeliciteerd met je verkoop”.

Niet veel later ontving ik een berichtje terug.
“Hoi Odette (zo heet mn zus ook) zal ik je een berichtje sturen als ik de advertentie weer actief zet? Er wordt hier namelijk nog wat gediscussieerd. Of heb je ‘m meteen nodig?”
Mijn hart sloeg over. Gelijktijdig sloegen de alarmbellen aan. Enerzijds was de strijd nog niet verloren, maar tegen welke prijs? Mijn vingers vlogen over het toetsenbord van mijn telefoon met als antwoord: “Oh, hij is niet verkocht? *juicht* #sorry Ja, heel graag een berichtje. Is de prijs een discussiepunt of kun je simpelweg geen afstand doen van zo’n mooie tafel?”

Niet veel later volgde het antwoord: “Allebei. Het is een prachtige tafel. Maar de meneer hier in huis wil hem niet onder een bepaalde prijs verkopen. Ik houd je op de hoogte. Mocht je aan de prijs willen sleutelen, dan hoor ik het graag.”

Bien sur. De prijs. Het oude spel. Op de een of andere manier liet het me niet los en moest die tafel de mijne worden. Ik weet het, geluk zit niet in materiële dingen maar met die tafel komt dat er gewoon heel dicht bij. Ik besloot het spel mee te spelen en antwoordde per sms: volgens mij wordt dit een vrouwenronde. Want mijn lief is voorzichtig met bieden en ik wil de tafel heel graag. Je hoort van mij.” Niet veel later sms’te ik mijn bod. Gevolgd door nog een aanvullend bod mét de aanbieding van een foto van waar de tafel terecht zou komen plus uitnodiging richting verkoper om gezellig een keer te komen eten. Ja, een tricky aanbod.

Dat eten hoefde niet. Wel mocht ik de tafel komen halen voor het geboden bedrag. Een indianengehuil vulde mijn huiskamer, gevolgd door een radiostilte vanaf de zijde van de verkoper. Geen sms-berichten meer, geen telefoon. Ik kneep ‘m ernstig. Was ik weer in een grap getrapt? Van bieden en niet meer reageren? Nerveus keek ik mijn telefoon na op berichten of gemiste oproepen. Had ik persoonlijke dingen ge-sms’t? Had ik een gratis virus in mijn telefoon ontvangen? Neen, driewerf.

Ik stuurde een laatste sms, waarin ik mijn nare gevoel bij deze transactie uitsprak. Dat ik er van af zag. Met zwaar gemoed. Weliswaar zeer verliefd op de tafel, maar niet ten koste van. Niet veel later ging mijn mobiele telefoon. De verkoper. Met excuses. Want zij bleek –net als ik, mea culpa- eeuwig de telefoon op stilstand te hebben staan omdat het anders soms teveel wordt. Ik kreeg een adres. En een naam. Plus postcode.

En nu wacht ik me alweer een tijdje het apelazarus. Lief is onderweg, samen met de buurman. Gewapend met een gereedschapskist, aangezien de tafel nog wel even uit elkaar moet.

–wordt vervolgd-