Thuis

Op oudejaarsdag 2015 bezochten we de andere moeder, miss Alzheimer. Tussen de vlagen van verwarring en totale paniek wilde ze graag bespreken wat er moest gebeuren wanneer ze zou komen te overlijden. Een niet alledaagse dag voor een niet alledaags gesprek.
Nu was dat bespreken wat lastig, want ten eerste kwamen de zinnen er niet volledig uit. Ten tweede was niet zeker, of haar wensen vervuld konden worden want feitelijk was er sprake van wilsonbekwaamheid, al stond dat nergens genoteerd. Het gesprek verliep moeizaam; de ene keer gaf ze glashelder antwoord, de andere keer bleef het antwoord hangen onderweg, richting spraakcentrum.
Twee zaken rondom haar overlijden werden glashelder. Ze wilde niet begraven worden. Maar wat ze met de as wilde, daar kwam ze in eerste instantie niet uit. Tot haar gezicht oplichtte en ons aankeek. Mocht ze in de tuin staan, net als #mams? In een huisje van klei? Het leek ons een prachtige wens. Wel spraken we af, dat we tussen de twee urnen een perkje of stukje vrij zouden houden. Tegen het ruziemaken, want mijn schoonmoeder kon af en toe redelijk uit de bocht schieten. Ze keek ons met glimmende oogjes aan, lachte schaterend en gaf ons gelijk.
Mijn schoonmoeder kwam er niet uit of ze nou een mandoline op de urn wilde hebben of een uil. Allebei was het goed. Als er maar een mandoline of een uil op stond. Dat dus. En die dingen, met snaren en een snavel, dat moest ook op de kaart. Oh, en de hondjes ook. In haar kriebelige handschrift, dat in het Alzheimer tijdperk veel weg had van hiërogliefen, schreef ze dat ze een fijn leven had gehad. Het papiertje smokkelden we mee.
In april kwam miss Alzheimer vrij onverwacht – en vrij vlot na haar plotselinge  verhuizing- te overlijden. In overleg werd besloten, dat alles naar haar wens zou geschieden. Afscheid in kleine kring en de uiteindelijke uitvaart in wat je kunt noemen intieme kring. Met uitsluitend de personen, die mijn schoonmoeder tot haar overlijden terzijde hebben gestaan.
Voor de tweede keer in mijn leven vertrok ik –dit keer samen met de #handigeman- naar de Zuidoostbeemster, richting Bob Ernsting, de kunstenaar die prachtige schalen maakt, keramische werken voor in de tuin, theeserviezen en…. urnen.
 In 2013 maakte Bob  het zonnebloem huisje voor mijn moeder. Hij wist het nog en vond het een meer dan bijzonder idee, dat hij nu ook een huisje voor de andere moeder mocht ontwerpen voor in de tuin.
De wens van miss Alzheimer werd voorgelegd. Met in het achterhoofd, dat de urn ongeveer dezelfde vorm en belijning zou moeten krijgen als die van mijn moeder maar wel met een compleet eigen identiteit. Om passend apart bij elkaar te kunnen staan in de tuin. Alternatief samenwonen, met een stukje eigen ruimte ertussen.
Eind juli was de urn klaar. Toen we hem gingen ophalen, waren manlief en ik beiden geraakt door de schoonheid van het resultaat, dat mooier was geworden dan we hadden kunnen bedenken. Het uiltje, prominent en toch bescheiden aanwezig op de urn, heeft een heldere blik die van mijn schoonmoeder had kunnen zijn. De takken die de urn omstrengelen, zijn van dezelfde vorm geworden als de takken op de urn van #mams. Het past, het voegt, het is af.
Onlangs hebben we in besloten kring, de as van #missAlzheimer overgegoten naar de urn. Een vreemd karwei, dat ik hier verder niet zal beschrijven. Het voelde goed. Daarna hebben we miss Alzheimer naar haar plekje in de tuin gedragen en op een mooie sokkel gezet.
Vanuit mijn keukenraam kan ik beide urnen zien en soms kan ik beide moeders een beetje zien glimlachen.
Voor meer info over de urnen, bezoekBob Ernsting of Urnen van keramiek