Tijd

Na veel getwijfel, getob en gepieker heb ik een tijdje geleden de gouden sieraden van mijn vader en mijn grootmoedertje ingeleverd bij de juwelier.
Eerlijk gezegd voelde het een beetje alsof ik ze in de uitverkoop zette. Echter, ik draag per definitie geen goud en nadat ik decennia wat triestig boven mijn juwelendoosje had gekoekeloerd moest ik constateren, dat mijn vader en grootmoeder daar ook niet levender van werden.
De periode met mijn vader en mijn omaatje kreeg ik niet terug, of ik de sieraden zou bewaren of niet. Ik besloot die tijd meer zichtbaar te maken, in het besef dat tijd kostbaar is en slechts geleend.
Voor het eerst in mijn leven heb ik daarom een horloge aangeschaft. Geen klokje maar een uurwerk. Een kinetic apparaat, dus ik heb nooit meer een batterij nodig, zolang ik maar blijf bewegen. Het is van stoer staal, absoluut geen damesachtig model en de kast is waterdicht dus: kanoproof.
Heel bewust heb ik gekozen voor een model dat geen connectie met gps, telefoon of internet legt en dat geen koppeling heeft met sportieve activiteiten. Per slot van rekening hoef ik niet altijd overal te worden teruggevonden en met mijn telefoon kan ik mijn sportieve prestaties ook bijhouden.
Mijn horloge helpt me eraan herinneren dat het niet altijd het uur is dat vertelt hoe laat het is en dat het begrip tijd zich niet laat sturen. Daarnaast is mijn polssieraad een tastbaar bewijs dat het de moeite waard blijft om levenslang in mezelf te blijven investeren.