Toekomstig voortgezet

Een jaar geleden is mijn zoektocht naar een passende professionele plek geëindigd. Ergens in 2016, bij het omschakelen van het ene naar het andere ziekenhuissysteem werden er bepaalde cellen in mijn brein uit de slaapstand gewapperd. Automatiseringscellen, die verband hielden met bruggen bouwen en tolken binnen de wereld van toetsenborden, schermen en systemen.
Het bleek een heerlijkheid om legaal op toetsenbordknoppen te mogen drukken om te zien wat er gebeurt. Nog fijner is het om het overzicht te hebben van een stukje automatiseringsplan, omdat ik al ergens in mijn hoofd (met dank aan mijn intenne) heb gezien hoe zo’n blauwdruk eruit kan zien. Ik wilde graag een stage lopen; het werd een ommezwaai naar een andere baan binnen het ziekenhuis. Als functioneel beheerder.
Het werd een volmondig feestje, van beide kanten. En nog steeds huppel ik elke dag door de gang naar mijn werkplek, of het nu zeven uur ‘s morgens is of al wat later op de dag, zo tegen de avond.
Het leek me altijd leuk om te gidsen. En nu het volgende tijdvak van de systeemtransformatie in “mijn” ziekenhuis is aangebroken, merk ik dat ik het ontzettend leuk vind om collega’s te trainen, hen op weg te helpen binnen de veranderingen die binnen dat systeem plaatsvinden en hoe dat systeem erop inspringt (of niet, want niet alles is te automatiseren ;-).
Binnenkort gaan “we” live en hoewel ik het heel spannend vind en ook best eng en regelmatig slapeloze nachten beleef (hebben we dit… en oh…hebben we dat wel….) zie ik er tegelijkertijd naar uit. Want ik mag dit proces samen uitvoeren met een ziekenhuisbreed palet van gemotiveerde, slimme collega’s die verder kijken dan hun neus lang is en net als ik, uitzien naar de toekomst.