Vertrouwen

Opnieuw dwaal ik met mijn harige dochters van dertien over het groen langs de Ring A10. Het voelt anders dan afgelopen zondag. Ik voel me rustig. Sereen. Ik voel me gedragen. Als een kind waarvan is en wordt gehouden. Ik voel me zelfs zeker. Boven alles voel ik me (be) vrij(d).

Vandaag ben ik systemisch gezien op mijn eigen plek terechtkomen. Ik wil er niet teveel over kwijt, doordat het hoofd verraderlijk is en met woorden een eigen verhaal kan maken wanneer ik het ruimte geef om te denken, zodat er een ander verhaal ontstaat. Het is niet nodig. Het is er al en het is goed.

Het mag landen.
Wat er vandaag is gebeurd valt niet logisch te verklaren. Het gebeurde en het voelt oké. Meer dan. Het past en klikt naadloos in elkaar. Ik ervaar rust. Ik mag zijn.
Vanaf nu mag ik echt mijn eigen leven gaan leiden. Met de zegen van mijn moeder, die vergezeld ging van een vette knipoog en een dito glimlach. Één van de zeshonderdvierenvijftig.

En nu, zo tussen de Amsterdamse velden, voel ik al zoveel verschil. Ik, het eigen-zinnige, dwarsgebakken kind kan nu als volwassene verder op onderzoek in de wereld. Op eigen benen. Los van alles wat hiervoor was en geweest is. Samen met mijn innerlijke kind dat altijd bij me bleef, wijze raad gaf maar niet werd gehoord.

Langs het water liepen we. Mijn nieuwe roedel en ik. Stevig. Gegrond.
Daar zat hij. De reiger.

Vandaag wist ik dat hij bleef zitten; ik hoefde het niet te vragen, zoals bij de kraai. Met mijn twee benen stevig verankerd in de aarde en mijn oude wijze dames naast me aan de lijn trok ik mijn telefoon en schoot raak.

De reiger gaat over kansen en geloven in eigen kunde. Zijn poten zijn lang en dun. Hij kan zich gemakkelijk staande houden op één poot. Zijn lange dunne stelten herinneren ons eraan dat we helemaal geen betonnen pilaren nodig hebben om veranderd te zijn of in balans te blijven.

Het is tijd om de touwtjes in handen te nemen en te gaan staan voor waar ik in geloof.
Het sleutelwoord is vertrouwen. In mezelf en daarmee ook in het leven.