Verzwerven

Ik heb er genoeg van. Al meer dan een half jaar loop ik aan te klooien, te prutsen en dan niet op een goede manier; ik verpruts zelf een beetje, verzuip in de moetjes en mijn schrijfwerk is werkelijk niet om aan te lezen. Overal hangt een marketinghaakje aan. Gatverdamme. Zo wil ik het niet.

Voor mijn verjaardag heb ik van Fijnbedraad een training gekregen. Geinig want het heeft weinig met werk te maken. Het was een bonus, een presentje. Die training vindt plaats in Vught en vorige week realiseerde ik me dat wanneer ik daar op tijd wil arriveren, ik vroeg mag vertrekken en zeer waarschijnlijk in filés beland.

Wou ik niet

Een overnachting erbij leek wenselijk. En haalbaar. Even schoot het door mijn hoofd: hoe lang is het niet geleden dat ik ergens zomaar rondzwierf, los van ditjes, datjes, deze of gene en vooral los van mezelf? Toen ik de hotelapp erbij pakte, werd ik overvallen door het kritisch kabinet. Dat nestje zure bommen in mijn hoofd dat overdag niks te doen heeft, eeuwig vergadert en overal een mening over heeft. Die meestal recht tegenover de mijne is gepositioneerd. Het setje neemt ruimte in en betaalt geen huur.

“Een training. Toe maar. Zou je je niet beter op je agenda richten?” vroeg Annie (Teamhoofd kritisch kabinet) vilein. Een vrije vertaling van “Zou je niet eens als de sodemieter zorgen dat je klanten binnen harkt?”

Annie vindt dat ik nergens recht op heb tot ik een betalende klant heb gevonden. Geen geld = geen leuke dingen – inclusief cursussen of nachtjes weg. Je kunt niet zomaar iets leuks doen zonder dat er wat binnenkomt. Annie is daar zeer stellig in. Met een boze frons wierp ze een blik op Knabbie, de Zakelijke pinpas, die schaterde.

“Doe je doppies in schat,” lachte hij. “Zuurtje is op dreef en haar deuntje slaat nergens op. Kom op pop, hier is je I-pad en inloggen met die hap.”

Ik klikte wat, koos en even later had ik een overnachting geboekt. Opnieuw klonken er stemmen: dit keer van Reintje Regel-het-effe. “Jezus. Nu moet je ook iets te eten regelen. Hoe, waar, niet te duur, blablabla. Is er een magnetron zodat je iets van thuis kunt meenemen?”

Het werd steeds drukker in mijn hoofd. Manlief kon erom lachen en sponsorde spontaan het diner. Toen kon ik weer niet kiezen of ik dan eerst naar de Kampina zou afreizen, of iets in Den Bosch ging doen. Parkeren zus-of-zo en toen was ik er klaar mee. Tot op het bot getergd pakte ik mijn koffer in, laptop bovenop (die mag ook eens mee), slingerde mijn rugtas om, pakte mijn sleutels en vertrok. De telefoon stelde ik in op een kasteel in de buurt van mijn overnachting. Hopsekee. Rijden met die hap.

Soms moet je je Annies buitenspel zetten

Precies anderhalf uur later liep ik de oprijlaan op. Met mijn neus in de wind stuurde ik een appje naar huis. “veilig geland”. Zocht een wandelroute op, die offline was opgeslagen. Keek omhoog, waar ik werd begroet door een laan vol wuivende Essen. Zachtjes fluisterden ze mij een hartelijk welkom. Voelde me landen, thuiskomen.

Een kwartiertje later was mijn zenuwstelsel verder gekalmeerd en genoot ik van fluitende vogeltjes en een zacht briesje, dat over mijn gezicht wapperde. Niemand te zien. Zalig. Af en toe werd de stilte onderbroken door een zoempje met de wandel-app meneer, die vertelde of ik links, rechts of toch rechtdoor mocht lopen. Thuis laat ik dat ding meestal een end weg roepen maar op meer dan 100 km afstand van huis lijkt me verdwalen niet handig. Verzwerven dan weer wèl.

Kwam langs een spoorlijn en ogenblikkelijk doken er treinen op. Vroeg me af hoe het toch komt dat een mens overal treinen ziet, behalve op de stations waar ie staat te wachten. Grinnikte: typisch weer zo’n gedachte. Stak het spoor over. Meteen sloeg ik rechtsaf. Mijn stress en gedoetjes liet ik achter.

Wat als ik dit te doen heb?

Stel dat ik weer vaker zou zwerven zoals ik vroeger deed? Vóór ik een bedrijf had en vóór ik dacht dat ik grote mensen dingen moest doen als boekhouding en marketing? Kan dat, schrijven over verzwervingen, van buiten en van binnen? Op de paden lopen en ernaast, precies zoals mensen doen wanneer ze zich in gedachten verliezen en denken dat die gedachten de waarheid zijn? Stel dat ik bedoeld ben om uit te nodigen, te verbinden? Omdat wanneer jij mij leest deel van mij wordt en andersom zodat we een eindje samen reizen tussen veldjes, letters en poeltjes door? Waarbij jij kunt kiezen om in te stappen of er weer uit, een andere route of haakje te nemen of liever toch weer deze. Onze gedachten samen wapperend aan haakjes, altijd onderweg zonder ooit ergens echt aan te komen en toch alleen? Zodat jij lieve lezer, ook als je niet gesteld bent op reizen, toch een beetje weg kunt mijmeren zonder kaartje, paspoort of boardingpass?

Wat als mijn werk dáárover gaat?

Gaandeweg zag ik mezelf schrijven. Een blog – of meer nog: een magazine – kwam tevoorschijn. Schrijvend mijn zwerfgedachten ordenen. Pennen over stappen, verstappen, zwerven en verzwerven. De rups vóór de vlinder vinden en de vleugels laten zwieren. De vele routes langs Rome vinden langs huis, waar dat ook mag staan en waar jij je ook bevindt. Opdat je overal een thuis kunt vinden of thuis kunt komen. Omdat een thuis – net als vrijheid – zich al in jou bevindt en zich niet in hokjes of in lijntjes laat vangen.