Mijn jaarwoord voor 2023 is vrijheid. Toch voelde ik me de laatste tijd op het blog van Fijnbedraad niet meer zo vrij. Niet dat ik geheimen heb; ik ben vrij open over alles wat ik beleef en over mijn processen, alleen vond ik dat ik daar niet alles hoef te delen.
Ik ben ook nog van mezelf. Daarin zit een stukje vrijheid. Voor mij. Het was overigens nog niet zo een, twee drie gemakkelijk geroggeld, zo’n tweede blog.
Hoewel ik eerder Fijnbedraad heb gebouwd (en daarvoor Vind je Zin, Lettersmid, en daarvoor nog Lettercomponist, en daarvoor zelfs nog In Ontwikkeling) dat ik dat ik zulks nog wel een keertje kon flikken.
Vandaag bleek het toch een ander verhaal. Het geeft niet. Ik houd van puzzelen. Het hele leven beschouw ik immers als een grote legpuzzel van duizenden (miljoenen) stukjes waarin ik alle brokjes en fragmentjes telkens weer opnieuw mag inpassen om te zien hoe het dan weer ligt. Zodat ik er anders tegenaan kijk. Voor de frisse blik.
Die tweede site, jawel. Waarom dan? Omdat ik me als Odette toch wat vrijer voel om persoonlijk te schrijven. Ik roep wel, dat ik schrijf over alles wat me beweegt en toch merk ik daarin de laatste maanden op Fijnbedraad dat ik mezelf wat minder vrijheid geef.
Vrijheid dus.
Prettige bijkomstigheid is dat dit blog niet op Google hoeft. Geen gestoei of gesteggel met zoekwoorden. Ik mag hier schaamteloos en onbelemmerd schrijven wat ik wil en dat is precies wat ik ga doen.
Mooie stukken en ook minder mooie. Over de zon en de maan, en ook over het donkere landschap dat zich af en toe aan mijn arm vastklampt, in de hoop dat ik struikel. Wat ik soms wél en af en toe ook niet doe. Licht en donker zijn thema’s in mijn leven. En dat is oké, zolang ik daar zelf weer in- of kan uitstappen. Zonder licht is er geen donker en zonder schaduw is er geen zon.
Sinds ik in de overgang ben beland is het wat vaker donker. Dat is niet erg, ik wist dat van tevoren. Niet voor niets kreeg ik na de geboorte van mijn kind een postnatale depressie. Mijn hoofd gaat niet lekker op schommelende hormonen.
Volop in de overgang kreeg ik een ander leven. Een ander lijf ook, trouwens. En waar ik het eerste kwartaal van dit jaar zeker niet zou willen overdoen, begin ik nu steeds meer te voelen dat ik land op de plaats waar ik moet zijn. Met dat lijf, dat een beetje is hersteld na alle hormooncommotie en haar best doet weer bij mij te passen. Met een beetje hulk van de farmaceutische industrie.
Want IK ben er ook nog.
En er is iets veranderd: ik pas me aan mijn lijf aan. Niet meer eindelos doorjakkeren, avond aan avond. Ik doe geen dingen meer omdat het zogezegd moet: ik laat ook dingen. Omdat ik geen zin heb om dingen te doen die ik niet wil. En bovendien krijg ik een beetje hartzeer wanneer mijn lijf pruttelt. Ze pruttelt best vaak en ze spreekt zich zo dapper uit. Ik hoef het alleen maar te horen.
Wanneer ik luister, zijn mijn lichaam en ik op ons best. Dan kan ik met losse voeten op mijn hoofd staan en dan kan ik eigenlijk van alles.
Als ik maar luister.
