Wederkerig

Met het afbreken van de tussenmuur, zo’n vier weken geleden, raakte ik ontworteld, al had ik het niet direct in de gaten.Gevoelens van verdriet, gecombineerd met een zeurend gevoel in mijn maag, maakten zich meester van mij. Ik kon het niet verklaren. Het zou de rouw wel zijn. Al hoopte ik, dat de scherpe kantjes er nu toch wel vanaf zouden zijn. Niets was minder waar. Tot mijn verbazing draaiden de oogwatersluizen overuren.
Ik stopte een weekend met social media. Iets leuks of zinnigs te melden had ik niet en ik wilde even bijkomen, zonder drukken op knopjes en doorlopend beeldscherm koekeloeren. Voor het gemak vergat ik, dat ik met het afsluiten van social media ook een deel van mijn leven afsloot waarin delen juist zo belangrijk is.
In mijn social media vrije weekend stond er een toertocht met de Volvo Klassieker vereniging op het programma.  Samen met honderdtwintig andere Volvo klassiekers maakten we  een rit van honderd kilometer door Twente en stukjes Duitsland. Inclusief honderdtachtig kilometers naar Twente zelf,  én weer terug. Het was onze eerste tocht na het vervangen van de kabelboom van het oldtimerkind. Best bijzonder.
De tocht zelf was meer dan prachtig. Vijftig tinten goudgeel in Twente kan ik iedereen aanraden. Het vervelende aan de tocht was echter, dat ik het met niemand anders dan mijn gezin kon delen.  Op zich is dat voor anderen misschien heel normaal maar voor mij niet. Eeuwig strooi ik met foto’s en filmpjes van wat me beweegt, waar ik ben en wat ik tegenkom. De herfsttintentoertocht  werd daarmee voor mij een stille tocht.
Een Facebook maatje  gaf me na het weekend de sleutel tot de oplossing.  Via een privébericht vroeg hij  mij, of mijn neerslachtigheid misschien te maken zou kunnen hebben met het neerhalen van de muur, eind september.   Hij had gemerkt, dat mijn statusupdates  sindsdien inhoudelijk van karakter waren veranderd.
Met deze opmerking werd er  een orkaan in mijn hoofd losgelaten. Losse gedachten, gebonden  met gemengde gevoelens, dwarrelden door mijn bovenkamer. Het klopte.  Helemaal. Mijn dip was eind september geboren, geboren tijdens het afvoeren van de resten van de muur.
Achteraf is het logisch, al zag ik zelf de logica niet. Drieënveertig jaar leven met een muur in je huis,  dat altijd voor twee huishoudens onderdak bood, dat is niet niks.  Het ligt niet aan de ruimte, waarmee onze voormalige huiskamer annex keuken  veel  meer licht en warmte toegeschoven krijgt  door het zonnetje van buiten, dat nu aan twee kanten van het huis naar binnen schijnt.  Het zit hem niet in het gemak van niet meer om de muur heen hoeven rennen voor het smeren van de boterham of het zetten van koffie.  De muur was een way of life en dat is compleet overhoop gegooid. Ik moet gewoon ontmuren.
De oorzaak te hebben gevonden is de halve oplossing. Het maakt het verdriet en het gemis niet minder maar ik kan weer een beetje verder kliederen  met mijn volle bord met rouwkost. Hapje voor hapje en met een theelepeltje. Tegen het verslikken.  In de tussentijd staat de social media weer volop aan,  zodat ik af en toe een lepeltje met mijn beeldschermvrienden kan delen.
Dat helpt, namelijk.