Wensdag

De maand februari komt eraan. Dat was voorheen een fijne maand want eenmaal vier weken doorgewalst werd het lente. Dit jaar vind ik het niet zo geweldig. Over afzienbare tijd is het een jaar geleden, dat mams op haar verzoek mocht overgaan. En terwijl ik dit schrijf, gaat het niet zo goed met mijn andere moeder. Mijn schoonmoeder.
Al bijna achtentwintig jaar mijn andere moeder. Destijds waren we niet zo enthousiast maar dat kwam van twee kanten. Laten we zeggen, dat het wennen was. Een meisje van zestien als nieuwe schoondochter krijgen, terwijl je een gezin hebt met volwassen kinderen die zelf ook al kinderen hebben. Al twee keer grootmoeder zijn, met een derde onderweg. Ik was twaalf jaar jonger dan de oudste zoon en veertien jaar ouder dan het oudste kleinkind.
Daarnaast kwam ik uit een nest met twee oudere ouders die zeer voorzichtig met mij waren, het enig kind. Ik werd nogal beschermd opgevoed. Het nestje waar mijn lief uit tevoorschijn kwam kende niet alleen meerdere personen maar ook meer reuring. Het was wennen, op en aan alle fronten. Maar het kwam goed. Niet voor niets hebben lief en ik tijdens de Eerste Grote Verbouwing (1991-1994) tot ieders tevredenheid bij mijn schoonouders ingewoond.
Ik wil en kan niet teveel uitweiden over de gezondheidstoestand van mijn schoonmoeder. De rek is eruit en haar reuma eist een hoge tol. Er is veel pijn en niet uitsluitend vanuit de reumagroep. Ook daar kan ik niet teveel over vertellen. Mijn terughoudendheid om erover te schrijven heeft met allerlei redenen te maken, waarvan privacy de belangrijkste is. Met name die van mijn schoonmoeder.
Bij mams lag dat anders, zij was immers van mij en zodoende mocht ik haar met iedereen delen. In het leven van mijn andere moeder ligt dat anders. Ik zal niet beweren, dat ik moet opletten met wat ik schrijf maar een zekere vrijheid in het neerpennen van mijn zorgbelevenissen met mijn andere moeder, heb ik niet.
Inmiddels zijn er meerdere raakvlakken en vergelijkingen te trekken in de zorg met mijn moeder destijds, dat het af en toe niet alleen bikkelen en afzien is, maar ook pijnlijk om te zien dat sommige instanties geen lering trekken uit hun fouten. Na een jaar kan ik simpelweg concluderen dat er niets veranderd is in de zorg.
Communicatie met thuiszorg, artsen en verpleegkundigen is onverminderd bureaucratisch en nog immer doorspekt van een zekere arrogantie.
Laat ik het verhaal van mijn andere moeder daarom voorlopig maar simpel houden. Soms is het huilen geblazen. Voor ons allebei, omdat we schrikken van het tempo waarin de reuma zich laat gelden. Op andere dagen gaat het gelukkig weer wat beter.
Het mantelzorgen op de woensdag is overigens niet alleen maar treurig, want huilen met reuma, pijn in je handen die een mok koffie vasthouden en tegelijkertijd ook je neus even willen snuiten gaat niet en dus valt er ook regelmatig wat te lachen.
Na de koffie pak ik meestal de was in, smeer nog een boterhammetje met kaas of jam en kijk haar huisje rond op zoek naar overige klusjes. Meestal vertrek ik daarna op mijn bloemenfiets, die ooit de hare was. (Kind! Die wàstassen in dat kràtje. Gáát dat?)
Beiden verkeren we in de wetenschap, dat ik nooit echt ver weg ben en het altijd weer gauw woensdag wordt.
Onze mantelzorgwensdag.