Zonder

Ineens kwam er gisteren zomaar een eind aan een tijdperk.

Gisteren hebben we één van onze harige dochters, de dames van Tuttenhoven, onze Bo, moeten laten gaan.

Bijna vijftien jaar was ze ons uitbundige hondenmeisje én onze keukenjutter. Altijd op zoek naar iets eetbaars. En als je dan op een dag niet meer eet, is dat een beetje gek.

We wisten dat Bo een hartruisje had. Bij de jaarlijkse vaccinatie controle werd het ook altijd even aangestipt. Bij de tweejaarlijkse tandensanering (ook mede vanwege het ruisje) gaf het altijd een extra belletje.

Drie weken geleden liepen we nog bijna 9 kilometer in de duinen. zonder moeite. Vorige week vond ik dat haar buikje wat gezwollen was en leken haar schouders anders te staan. Daardoor dacht ik in eerste instantie aan hartfalen. Dat werd versterkt doordat Bo in één klap flink benauwd werd.

Het bleek anders. Bo had een enorme tumor in haar buik, die in een rap tempo opschoof naar boven. Richting de luchtwegen, reden van de acute benauwdheid. Er was een kans op knappen van de tumor, dus er was slechts één beslissing mogelijk.

Ergens wist ik van binnen, dat het fout zat. De nacht tevoren niet geslapen, intens verdrietig. Ik besloot dan ook niet met de auto naar de dierenarts te rijden, maar als vanouds op de fiets, in het kratje. Met wapperende oortjes. De laatste rit mocht ook een belevenis zijn.

Bo is rustig ingeslapen. Geen rare dingen of gedoetjes met de narcose. Langzaam voelde ik haar lijfje verslappen, overgave aan het onvermijdelijke. De tweede injectie heeft ze niet gevoeld en alleen maar uitgeademd.

Aangezien de andere prinses, onze Bibi, alleen was thuisgebleven, heb ik Bo achtergelaten en werd ze liefdevol door de dierenartspraktijk even netjes opgebaard, zodat ik wat later met Bibi afscheid kon komen nemen. Samen met onze zoon en schoondochter.

Na even snuffelen was het voor Bibi al gauw klaar. Ze wilde vooral vlug weg van die hoge tafel met wat over was van Bo erop. Voor honden werkt het misschien anders dan voor mensen.

Prinses Bibi is er verder rustig onder, snurkt nog net zo onbedaarlijk en hard als tevoren. Inmiddels probeert ze alle plekjes van de bank uit, het lijkt alsof ze haar eigen ruimte zoekt. En wie zegt dat dat niet zo is?

Misschien is ‘t een voorbeeld van hoe leven in het hier-en-nu eruit ziet. In het gebied van innerlijke rust, vrede en overgave. Voor ons mensen is dat lastiger.

Ikzelf en mijn gezin, wij zijn nog een beetje van de reutel. En ook dat is oké. We vertrouwen erop dat Bo goed is ontvangen, ergens hierboven en dat ze inmiddels haar eerste doos koekjes al heeft opgepeuzeld.

Later deze week wordt Bo gecremeerd. Aangezien we toevallig dichtbij een dierencrematorium wonen, wordt ze in de buurt op een mooi veldje uitgestrooid. Leek ons mooi. Zo kan ze bij een eventueel volgende storm nog eens komen aanwaaien. Wie weet.

Ik prijs me dankbaar dat ik me bijna 15 jaar haar hondenmoeder mocht noemen.