Zonsprookje

Op een dag ging de zon niet onder maar viel naar beneden. Steeds lager en lager zweefde ze omlaag. Tot ze met haar buitenste laagje de oceaan raakte.

“Tering dat is koud!” riep ze. Daarna schrok ze verschrikkelijk want ze wist niet dat ze praten kon en ook niet dat ze zó kon schelden. Tja, die dingen doen zonnetjes ook maar weinig.

Eenmaal door besloot ze in het water te blijven. Even bijkomen van de reis, in dat koude goedje. Nou ja koud, het was aangenaam dobberen, met lauwwarm water. Even later vormden zich kleine belletjes om haar heen.

Kwaad sprongen de vissen mopperend om haar heen uit het water. “Het is al iets dat mensen de boel kapotmaken met hun stikstof,” mekkerden ze “maar jij maakt het er niet veel beter op, jij zonnekind.”

Geschrokken rolde de zon richting het strand. “Jasses dat is heet,” zei de zon verschrikt. “Dat doe je toch echt zelf,” schaterden de garnaaltjes en de krabbetjes oneerbiedig. “Nu weet je ook eens hoe dat voelt.”

“Sorry” zei de zon zachtjes, terwijl ze haar gouden hoofd schuldbewust naar beneden boog. “Ik wist niet dat ik dat kon, de boel van zo ver bovenaf nog zó verwarmen.”

“Geeft niet hoor,” zei een van de kreeftjes, een beetje schuldbewust over zijn bolletje krabbend. “Kon je niet weten ook. Wie had het je kunnen vertellen?”

Zon knikte. Zo was het precies. Bovendien: zij wist niet beter dan dat ze de zon was. Gemaakt om te stralen. Als zij er was stond vriendje Maan aan de andere kant van de groene en blauwe bal en ze merkte het altijd vanzelf wanneer zij weer aan de beurt was om de boel te verlichten. Dan leek de wereld bedrijviger te zijn dan wanneer vriendje Maan aan de hemel stond.

“Ik denk dat ik een tijdje vakantie neem,” sprak de zon vastbesloten. “Want ik ben er na miljoenen jaren schijnen wel een beetje klaar mee. Blijkbaar is het niet goed genoeg. Dat voelt niet oké voor mij. ”

Daadkrachtig pakte ze enkele clusterwolken bij hun lurven en weefde in een ogenblik een dik, grijs, donker wolkendek in elkaar. Het werd donker.

Van de zon is weinig meer vernomen. Er wordt beweerd dat ze op wereldreis is, al weet niemand precies waarheen. Soms verschijnt ze voor een ogenblik.

Intussen blijft het regenen.